Ο σκοπός της ζωής.

Ο καθένας πιστεύω σε κάποια τουλάχιστον στιγμή της ζωής του έχει σκεφτεί και φιλοσοφήσει για την ζωή, τον θάνατο, τι θα ήθελε να κάνει στην ζωή του, ποιον σκοπό ή στάση θα έπρεπε να επιδιώκει. Αυτά κυρίως στην εφηβεία άντε και λίγο παρακάτω.
Εγώ δεν θα ξεχάσω στα 13 περίπου όταν ένα βράδυ έπεσα να κοιμηθώ και συνειδητοποίησα ότι δεν μας κάνουν πλάκα. Δεν πρόκειται για ταινία που αφού τελειώσει, μετά θα συνεχίσουμε ότι κάναμε. Δεν αφορά κάποιους άλλους. Δεν υπάρχει σχέδιο Β.
"Θα πεθάνεις και εσύ, ναι".
Η καθημερινότητα, οι βιολογικές και κοινωνικές ανάγκες σε κάνουν να το ξεχνάς. Στην αρχή για λίγο, μετά για περισσότερο χρόνο. Η υπαρξιακή όμως ανησυχία είναι βασικός μοχλός κινητοποίησης και τελικά υιοθέτησης συγκεκριμένης στάσης ζωής. Τα βιώματα, φυσικά, δρουν καταλυτικά σε αυτό.

Κάποιοι θέλουν κατά βάση να γλεντήσουν την ζωή ε; Να διασκεδάζουν, να ζουν ηδονιστικά, λαμβάνοντας ευχαρίστηση από τις υλικές και αισθητηριακές απολαύσεις.
Άλλοι ζουν την ζωή τους με κύριο άξονα κάποια θρησκεία, που μπορεί να ωθεί στον αλτρουισμό, στην προσφορά στον συνάθρωπο αλλά κάποια άλλη στην μισαλοδοξία, στην περιχαράκωση, στην αυτοκτονία.
Άλλοι πάλι θέλουν συνειδητά να περάσουν την ζωή τους χωρίς να ζορίζουν το κεφάλι τους. Δεν θέλουν να προβληματίζονται για υπαρξιακά, ηθικά, πολιτικά, ή άλλα βαριά ζητήματα. θέλουν να ζήσουν την ζωή τους "χωρίς άγχος","χαλαρά", "να περνάμε καλά".
Άλλοι να καταξιωθούν επαγγελματικά, άλλοι να βγάλουν πολλά λεφτά, άλλοι να έχουν εξουσία κλπ.

Οι περισότεροι από μας μετά από κάποια ηλικία, παλεύουμε με τα δεσμά της ικανοποίησης των βιοτικών και κοινωνικών μας αναγκών στην εκπολιτισμένη μας ζούγκλα, πράγμα που μας αφήνει μικρό περιθώριο για δημιουργική επαναξιολόγηση των υπαρξιακών απαντήσεων και νέα αυτοδιαπραγμάτευση για τον σκοπό της ζωής, μια υπόθεση καθαρά προσωπική.
Ο σκοπός της ζωής (μου) είναι να βιώσω όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής (μου). Την πρώτη επιτυχία στο μπάσκετ, τον πρώτο χορό, το πρώτο φιλί, τον μεγάλο έρωτα, την γέννηση των παιδιών μου, τον αναπόφευκτο θρήνο, το αυθεντικό ξεκαρδιστικό γέλιο, το ατελέσφορο φλερτ, το βάλσαμο της τέχνης. Παρέα με την συμπυκνωμένη σοφία των περασμένων γενεών.

Παράλληλα όμως και να δημιουργήσω. Ό,τι μπορώ. Δεν θέλω μια ζωή μόνο κατανάλωσης. Θέλω μια ζωή δημιουργίας. Μια ζωγραφιά για το γιο μου. Ένα οικογενειακό άλμπουμ. Μια ιστοσελίδα για τον σύλλογο του χωρίου. Η παιδική χαρά της γειτονιάς. Ένα δέντρο στο πεζοδρόμιο. Μια μικρή συμβολή στην επιστήμη.

Αυτά τουλάχιστον μέχρι την επόμενη αναθεώρηση...